Nederland op de glijdende schaal – wanneer verliezen we onszelf?

Er komt een moment dat je niet meer vraagt: "Hoeveel kunnen we nog aan?", maar eerder:

"Wat is er nog over van ons land?"

De asielcrisis is al lang geen kwestie meer van opvangcapaciteit of goede bedoelingen. We zitten in een structurele identiteitscrisis – en niemand durft hem hardop te benoemen.

 

Nederland groeit. Niet door geboortes. Niet door investeringen of innovatie. Maar door migratie.

In 2023 kwamen er netto 223.000 mensen bij. Een stad als Eindhoven, elk jaar erbij. De meerderheid daarvan zijn asielzoekers, statushouders en arbeidsmigranten van buiten de EU.

Ondertussen wachten honderdduizenden Nederlanders op een woning. Op een operatie. Op een leraar die hun kind begrijpt.

 

Onderbouwing? Laten we het concreet maken:

• Wonen: In 2024 gaf het kabinet aan dat 30% van de nieuwe sociale huurwoningen naar statushouders ging. In veel gemeenten is dat zelfs 50%.
• Zorg: Asielzoekers kosten de zorgsector naar schatting ruim €300 miljoen per jaar – exclusief extra inzet voor tolkdiensten, GGZ en wachttijdverlenging voor andere patiënten.
• Veiligheid: In sommige azc’s zijn er wekelijks meldingen van geweldsincidenten, met name richting vrouwen en medewerkers.

Maar de echte crisis? Die zit dieper. Nederland verliest zijn ankerpunten.

Onze taal verwatert. Onze normen botsen met nieuwe realiteiten. Integratie wordt steeds vaker vervanging.

Er zijn wijken waar je nauwelijks nog iemand vindt die geboren en getogen is in Nederland.

In sommige stadswijken loop je door straten waar de winkels, uithangborden en menukaarten niet meer in het Nederlands zijn, maar in Arabisch, Turks of Engels.

Zelfs gemeenteborden en waarschuwingen verschijnen steeds vaker meertalig. Je vraagt je soms af: in wiens land loop ik eigenlijk? Waar halal de standaard is en Sinterklaas verdacht.

 

Wat is Nederland eigenlijk nog?

Is het onze nuchterheid? Onze openheid? Ons rechtssysteem? Onze taal? Of is het een vlag op een gebouw waar niemand zich meer thuis voelt?

We zeggen graag dat Nederland tolerant is. Maar dat was een keuze, geen natuurwet.

Tolerantie kan alleen bestaan bij wederkerigheid. Als wij alles moeten slikken en inleveren, en de ander nooit hoeft aan te passen, is het geen integratie maar overgave.

De politiek verschuilt zich achter verdragen, afspraken, en abstracte morele plichten. Maar geen enkel verdrag verplicht ons tot het structureel ondermijnen van onze eigen samenleving. Geen VN-clausule schrijft voor dat een volk zijn toekomst moet uitverkopen aan bureaucratische idealen.

 

Tijd voor een koerswijziging.

• Een asielquotum.
• Geen automatische permanente verblijfsstatus meer.
• Inzetten op opvang in de regio.
• En: herwaardering van onze nationale identiteit. Niet als museumstuk, maar als levend geheel dat beschermd mag worden.

Want als we niet meer durven zeggen "Dit is van ons", dan blijft er op termijn niks over wat het beschermen waard is.

Nederland is geen hotel. Het is een thuis. En een thuis heeft muren, grenzen en bewoners die er recht op hebben om gehoord en beschermd te worden.