Tot hier en niet verder.
Stop met al dat gepraat.
Terwijl hun schoenen nog warm zijn van het natrappen, begint de samenleving alweer over “preventie”, “dialoog” en “hulplijnen”.
Maar praten helpt niet tegen blauwe plekken, trillende handen en eindeloze slapeloze nachten.
Helemaal niet als je dochter op de fiets wordt omsingeld, getrokken, geduwd, geslagen en haar haren uit haar hoofd worden getrokken – en een ander meisje uit dátzelfde groepje het filmt. Lachend.
Dit is geen “incidentje”. Volgens de politie is dit groepje vaker betrokken geweest bij mishandeling.
En nee, dat zijn geen “kwajongensstreken” die je met een taakstrafje rechtzet. Als je herhaaldelijk iemand bewust fysiek vernielt, hoor je berecht te worden alsof je volwassen bent. Omdat je verantwoordelijkheid moet dragen voor volwassen daden.
Ik verwijs naar de recente mishandeling van een meisje in Tiel.
Iedereen heeft het er vervolgens over “waar het misgaat”.
Ouders die geen tijd hebben. Gescheiden gezinnen. Scholen die liever zwijgen dan gedoe veroorzaken.
Maar hier is de keiharde realiteit: in 2023 stonden 16.870 minderjarigen als verdachte geregistreerd – dat is 13,9 op de duizend jongeren tussen 12 en 18 jaar.
Bijna driekwart van de ouders maakt zich zorgen over gedrag en opvoeding, maar minder dan 14% durft professionele hulp te zoeken – als die hulp überhaupt al beschikbaar ís.
En ondertussen worden onze kinderen opgevoed alsof ze van glas zijn.
Kwetsbaar, gevoelig, en vooral: weerloos. Alles moet besproken worden, alles moet doorvoeld en geanalyseerd worden. Maar als een kind je opwacht om je gezicht tot moes te slaan, heb je niets aan ademhalingstechnieken. Dan moet je weten hoe je terugslaat.
Wij hebben onze zoon geleerd: als iemand je slaat, sla je terug. Niet uit wraak, maar uit zelfbehoud.
Want als je niets terugdoet, word je keer op keer een doelwit.
We willen geen slachtoffer opvoeden, maar iemand die blijft staan, ook als het dreigend wordt.
Sommigen zeggen: “Maar als je terugslaat, escaleert het alleen maar.”
Klopt — er is een risico. Zeker als je alleen bent en zij met meer. Maar níét terugslaan is geen garantie op veiligheid.
Juist het ontbreken van verzet maakt je tot een gewillig slachtoffer. En ja, je moet slim zijn: terugduwen als zij twijfelen, oogcontact houden, je stem gebruiken, de situatie lezen.
Dat leer je niet uit een podcast over sociale veiligheid — dat leer je door training, voorbereiding en routine.
Daarom moet zelfverdediging een vast vak worden op school.
Niet als optionele workshop met een aardige ex-marinier, maar net zo structureel als rekenen of taal. En als we dan toch keuzes moeten maken: besteed de lestijd liever aan praktische weerbaarheid dan aan symbolische activiteiten zonder blijvende waarde.
In plaats van multicultureel fröbelen, genderpraat en identiteitstheater… kun je kinderen iets leren waar ze hun hele leven sterker van worden. En in plaats van themadagen en bewustzijnsweken, geef ze een vaardigheid mee die universeel is: weten hoe je jezelf redt.
Zelfverdediging is geen aanval. Het is een signaal: “Tot hier, en niet verder.”
Het is een manier om kinderen te leren dat grenzen niet alleen besproken moeten worden, maar ook bewaakt.
Samen in de klas, als les. Niet voor geweld, maar tegen weerloosheid.
We kunnen blijven praten over escalatie, schuld en structuur. Of we kunnen beginnen met handelen.
Berecht deze meiden als volwassenen.
Leer kinderen weer dat hun lichaam verdedigen geen taboe is, maar noodzaak.
Dat gezegd zijnde, we moeten wel blijven proberen om deze jongeren weer op het rechte pad te krijgen.
Het probleem is alleen dat dit een (lang) traject is, waarbij je hen niet zomaar kunt opsluiten of buiten de maatschappij kunt plaatsen.
En helaas zal een praatje met een mentor, GGD of psycholoog bij een losgeslagen puber zonder moreel kompas vaak weinig zoden aan de dijk zetten.
Het is een lastig proces, en de kans op succes is allesbehalve gegarandeerd.